Leuke dingen doen OP de Reest..?

Een van de belangrijkste vragen die we ons naar aanleiding van het project ‘Reestzin’ hebben gesteld is: ‘wat roept het landschap bij je op?’

Ik kan je verklappen: een hoop frustratie. En ik hoor je denken: hoezo dat?? Volgens mij zijn er maar weinig mensen die dit gebied niet als een prachtig, uniek en idyllisch stukje natuur zien. Mee eens natuurlijk. Mijn kunstwerk met de titel Altijd geweest geeft ook datgene weer waar ik in hoofdzaak op uit kom als ik mezelf die vraag stel: wij zijn hier ‘altijd’ al geweest. Mijn roots liggen hier, dit is mijn geboortegrond en dat van in ieder geval 8 generaties voor mij, enzovoort.

Maar afgelopen week toen ik een rondje Reestdal fietste, bedacht ik me ineens dat sommige aspecten  (eigenlijk meer van de Reest zelf dan van het landschap) ook altijd een enige mate van frustratie bij mij hebben opgeroepen. Vooral als kind eigenlijk. Eén van die onvervulde wensen is dat het me altijd erg mooi leek om er in te zwemmen. 

Blijkbaar zag of wist ik niet dat je met goed fatsoen nergens de Reest in kon gaan zonder dwars door de brandnetels te moeten. Of je moest al van een bruggetje afspringen maar dat heb ik waarschijnlijk ook niet als serieuze optie overwogen. En blijkbaar stoorde me het bruine en daardoor totaal onaantrekkelijk lijkende ‘zwemwater’ me ook totaal niet. Maar dit allemaal ter zijde. Mijn vader heeft talloze keren moeten uitleggen dat dat een absolute NO GO was, alleen al vanwege de Ziekte van Weil, die overgebracht werd door ratten (daarover later meer). Ook frustreerde het me dat er nooit geschaatst kon worden op de Reest. Het water bevroor nooit! Dat vond ik ook maar raar want vroeger kon het best hard vriezen en waar je ook kon schaatsen, het was nóóit op de Reest. Ik baalde er geweldig van want niets leek me mooier om zoo dicht bij huis zomaar over zo’n (in mijn gedachten) schitterende ijsweg te kunnen schaatsen. Hooguit op het ondergelopen land, maar dat was natuurlijk niet hetzelfde en dat is in mijn herinnering hier voor het huis maar één keertje gebeurd. Helaas. En zelfs varen is me nooit gelukt. Tot eigenaar van een (klein) bootje/surfplank/zelfgebouwd vlot heb ik het nooit geschopt. Het bleef bij één keertje kanovaren pas jaaaaren later, vanaf het bruggetje bij de begraafplaats tot aan het bruggetje achter Hendrik Jan. Daar had ik toen niet zo veel van verwacht, maar dat was boven verwachting GAAF..! Mag nu niet meer, maar dat snap ik.